ROZDZIAŁ. 9

- Pamiętasz tego chłopaka z zajęc ? – Spytała Avalon. Byłyśmy już prawie przy budynku.

- Taa .. – Odpowiedziałam. – A co ?

- Wczoraj mnie zaczepił. Mówił o tobie. Powiedział, że nazywa się Toby ..

- Toby ..? – Przerwałam jej. To imię brzmiało tak znajomo. – Toby. Toby. – Nagle mnie olśniło. – O boże Toby ! Chodź ! – Zaciągnęłam ją szybko do Sali gdzie odbywały się nasze zajęcia. Wpadłam i zaczęłam się szybko rozglądać. Nigdzie jednak nie zauważyłam Bruneta. Mina mi zrzedła. Usiadłam na swoim miejscu i wbiłam wzrok w kartkę rysując jakieś bazgroły . Nie zwracałam uwagi, ani na nauczyciela, który próbował wytłumaczyć temat, ani na Avalon, która w swoim błogostanie dopiero teraz zauważyła moje przygnębienie.

- Co się stało ? Kto to jest ten Toby ?

- Pamiętasz, jak ci wspomniałam, że miałam przyjaciela, który wyjechał ? Do Ameryki ?

- No taak .. Ale .. Czekaj. Myślisz, że to on ?

- Nie myślę, tylko to wiem. – Powiedziałam. Wraz z tymi słowami do Sali wpadł zdyszany chłopak.  Podniosłam się na siedzeniu.

- Przepraszam za spóźnienie. – Toby zanim zajął miejsce rzucił mi uśmiech. Odwzajemniłam go. Już miałam mu pomachać, gdy do rzeczywistości przywołał mnie głos wykładowcy :

- Panno Line, czy coś się stało ?

- Nie, profesorze. – odpowiedziałam. Lekko czerwona schowałam się za książką rzucając wrogie spojrzenie na Avalon, która chichotała pod nosem.

- Z czego rżysz ?

- Ja ? Z niczego. – Odpowiedziała z małym uśmieszkiem. Odwróciłam się do tablicy. Jednak moją uwagę zwrócił Toby, który dyskretnie machał do mnie. Odmachałam widząc kartkę z napisem w jego ręce. : „ Spotkamy się po zajęciach ? Tym razem mi nie uciekniesz ?” Uśmiechnęłam się. Szybko odpisałam mu: „ Będę czekać przed salą”. Przeczytał i pokiwał głową na znak zgody. Teraz już tylko pozostało mi czekać. To były najdłuższe zajęcia.

Czekałam na ulicy koło budynku. Rozglądałam się w poszukiwaniu znanej mi ciemnej czupryny włosów. Stałam sama, ponieważ Avalon wykręciła się mówiąc o ważnej sprawie. Zastanawiam się, czy to ma coś wspólnego z Harrym ..Później ją odwiedzę. Nagle się ożywiłam, gdy przede mną pojawiła się sylwetka Toby’ego. Wymieniliśmy uśmiechy.

- Cześć. – Powiedział.

- Żadne cześć. Misiaczek. – Przytuliłam go. Lekko się zdziwił, jednak ucieszył i odwzajemnił mocny uścisk. W końcu oderwaliśmy się i spojrzeliśmy na siebie.

- A więc mnie poznałaś ?

- Z początku nie, ale później Avalon mi powiedziała, jak masz na imię. I mnie olśniło.

- To dlatego mnie wtedy olałaś ?

- Nie, nie dlatego. Moja .. Moja przyjaciółka jest w ciąży. – Powiedziałam.

- Oh ! To .. Super. Pogratuluj jej. – Był szczerze uszczęśliwiony. Nie wiem, czy dlatego, że nie olałam go, czy dlatego, że usłyszał o ciąży. Przecież zawsze kochał dzieci. Razem poszliśmy do parku. Spacerując rozmawialiśmy o tylu rzeczach, które się zdarzyły od jego wyjazdu.

- Serio ? Masz chłopaka ? – Spytał śmiejąc się.

- No tak. Ej ! Nie śmiej się ! – Walnęłam go w ramię, a on udawał, że go to zabolało. Jednak wiedziałam, że nawet tego nie poczuł, bo poczułam twarde mięśnie pod koszulką.

- Jestem po prostu zdziwiony. Zawsze miałem cię tylko dla siebie. – Spojrzał na mnie z zazdrosną miną.

- Bo nigdy nie miałam przyjaciół. – Powiedziałam. – Oprócz ciebie ! Ale tutaj znalazłam tyle osób. Po prostu czuję się potrzebna.

- Cieszę się z twojego szczęścia. A kim jest ten szczęściarz ?

- To Louis. Jest kochany. Musisz go poznać. Czuję, ze się polubicie.

- Skoro tak mówisz to uwierzę ci na słowo.

- Ej !

- Co ? –Spytał z nierozumnym wyrazem twarzy. Zaczęłam ciągnąc go w stronę domu chłopaków.  – Gdzie idziemy ?

- Przedstawię ci chłopaków i Louisa.

- Co ? Tak teraz ?

- No tak. A co ? Masz jakieś plany ? – Stanęłam patrząc na niego pytającym wzrokiem.

- Nie. Nie teraz, gdy znów mogę z tobą pobyć. – Odpowiedział.

- To dobrze. No to chodź. – Znów go ciągnęłam. – Tylko nie wiem, czy są w domu, czy na próbie.

- Na próbie ? To kim oni są ?

- Zespołem. One Direction. Kojarzysz ?

- Oczywiście. Są znani na całym świecie.

- Nie wiedziałam, że są aż tak znani.  Czyli znasz ich tak przelotnie ?

- Czy ich znam ? Proszę cię, Alice ciągle ich słucha. Jestem tak poinformowany, że już więcej się nie da. – Śmialiśmy się. Alice to młodsza siostra Toby’ego. M 15 lat i jest w wieku dojrzewania. I jak wywnioskowałam ma kompletnego bzika na punkcie 1D. Trochę zwolniliśmy i po 15 minutach staliśmy przed domem chłopaków.

- Jesteś gotowy ?

- Chyba tak. – Powiedział. – Czy to boli ?

- Nie. Żartowałam. – Uśmiechnęłam się i weszłam do domu.

- Louis ! Harry ! Niall ! Liam ! – Krzyczałam. – Zayn !

- Nie ma ich ? – Spytał Toby zamykając za nami drzwi.

- Chyba nie. Louis !

- Louisa nie ma. I chłopaków tez. Gdzieś wyszli. – Zza drzwi od kuchni wyszedł Niall z kanapką. No tak.

- A Natalie ?

- Jest na górze, odpoczywa. – Ożywił się na myśl o brunetce. Cieszę się, że nie zareagował na ciążę tak jak większość nastolatków w jego wieku.

- To dobrze. A właśnie ! Niall, to Toby, mój stary przyjaciel.

- Stary ? Poczułem się urażony.- Złapał się za serce, a potem uściskał rękę blondyna. – Toby Read.

- Niall Horan. Miło mi.

- No dobra, chłopaki. To ja może pójdę zobaczyć co u Natalie, a wy sobie tu pogadacie ?

- Tak. W sumie czemu nie ..? – Odpowiedział Niall patrząc na Toby’ego.

- Nie mam nic przeciwko. – Powiedział ciemnowłosy.

- Super. – Powiedziałam posyłając im uśmiech, który odwzajemnili.- Tylko grzecznie. –Powiedziałam na schodach.

- Tak, mamo. - Powiedzieli jednocześnie.

                                                                    ___________    

                    

NO TO TYLE. BOŻE, JAK PATRZĘ KIEDY OSTATNIO DODAŁAM ROZDZIAŁ TO MI SIĘ SŁABO ROBI xD  MAM NADZIEJĘ, ŻE NIE ZANUDZIŁAM W NIM ; 3

LICZĘ NA KOMENTARZE ^.^